موسیقی ایرانی:

در نیم قرن اخیر، چهار مضراب، بسط و گسترش قابل توجهی پیدا کرده است.  آثار استاد ابوالحسن صبا از اشکال نوین این فرم در موسیقی می‌باشد. درایام گذشته، چهارمضراب پیرامون قالب کوچک ریتمیکی گسترش می یافت و حرکت ملودی ها نیز بصورت محدود و قرینه بود، اما امروزه و در شیوه های نوین، ملودی نقش بیشتری پیدا کرده است و فرهنگ و سنت و آیین های هزاران سال این سرزمین سبب گسترش آن شده است. موسیقی این سرزمین سرشار از مفاهیم فرهنگی و معنوی است.

سازهای تار، سه تار، سنتور، کمانچه، قیچک، تمبک، نی، قانون، عود از مهمترین سازهای ایرانی هستند که همگی در آموزشگاه موسیقی سازنو زیر نظر بهترین و برجسته ترین اساتید  در بهترین آموزشگاه موسیقی کرج تدریس می شوند. نوازندگان بسیاری از قدیم الایام برای شناساندن این موسیقی به جهانیان تلاش‌های بسیار نموده اند. از میان این بزرگان می توان به محمدرضا شجریان، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، فرامرز پایور، پرویز مشکاتیان، بهداد بابایی، شهرام ناظری، حسن کسایی، داریوش طلایی، کیوان ساکت، علیرضا قربانی، سالار عقیلی، علی قمصری و داوود آزاد را نام برد.


موسیقی ایرانی در بین اروپاییان:

درمیان اروپاییان و دیگر مردمان جهان نیز موسیقی ایرانی بسیار دلنشین و محبوب بوده و طرفداران بسیاری در خارج از مرزهای ایران دارد. بعنوان مثال کنسرت های استاد مجید درخشانی در خارج از کشور همیشه با استقبال خوب غیرایرانیان مواجه می شود. موسیقی ایرانی یکی از مهمترین و شاخص ترین هنرهای این سرزمین است که باید با دقت و مسؤلیت ویژه ای محافظت شود.موسیقی ایرانی را در دو حوزه مهم می توان بررسی کرد: ایتدا موسیقی نواحی مختلف و دوم موسیقی رسمی(سنتی) که ما بهتر می¬دانیم آن را موسیقی کلاسیک ایرانی ینامیم. چون واژه کلاسیک به وضوح نشان دهنده همان معنی هست. چندین فرم موسیقیایی در موسیقی ایرانی وجود دارند:
پیش درآمد، همانطور که از نامش پیداست، قطعه ای است که پیش از درآمد اجرا می شود. این فرم معمولاً با سرعتی سنگین در محدوده درآمد و گوشه های اصلی ساخته می شوند و میزان های آن می توانند ساده یا ترکیبی باشند. پیش درآمد از ابداعات درویش خان در قرن اخیر است.
با دگرگونی هایی در طرح ریتم اصلی انجام می گیرد. برای آگاهی بیشتر در مورد این فرم به مقدمه ی کناب سی قطعه چهار مضراب تألیف استاد فرامرز پایور مراجعه کنید.
رنگ، قطعه ای ضربی با سرعت نیمه تند است که در آخر هر دستگاه در قالب میزان اجرا می شود. نوع کنونی رنگ که بیشتر برای رقص مناسب است از زمان قاجار به بعد متداول شد. رنگ های قدیمی که نمومه های آن ها در ردیف موجود است، ریتم های متفاوت و متنوعی دارند، مانند رنگ حربی، رنگ دلگشا، رنگ نستاری و …
ضربی، قطعه ریتمیکی است که فرم آزاد دارد و ملودی های آن براساس حرکت ملودی گوشه ها شکل می گیرند. معمولاً ضربی بنابه ذوق و سلیقه نوازنده یا خواننده به صورت بداهه اجرا می شود.
بسته نگار، دارای وزن مشخصی است و می توان آن را بعنوان انگاره ی ریتمیک شناخت. به همین دلیل در تمام گوشه ها قابل اجرا است.